Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation

    • Szukaj


     

    Znalazłem 155 takich materiałów

    Zatrzymanie przestępców w centrum Torunia. STOP PIRAT

    Mundurowi przygotowali szeroko zakrojoną akcję na terenie Torunia i powiatu toruńskiego. Włączyli się w nią także policjanci Centralnego Pododdziału Kontrterrorystycznego Policji „BOA” z Warszawy oraz Samodzielnego Pododdziału Kontrterrorystycznego Policji z Bydgoszczy i Gdańska, a także funkcjonariusze z Wydziału Zabezpieczenia Działań Nadwiślańskiego Oddziału Straży Granicznej. W działaniach wzięli udział także kryminalni z wydziałów Komendy Wojewódzkiej Policji w Bydgoszczy.

    W miniony czwartek (26.10.2023 r.) przeszło dwustu funkcjonariuszy przystąpiło do realizacji i dynamicznych zatrzymań, podczas których użyto m.in. granatów hukowych. Zatrzymano 26 osób w kilkunastu miejscach, w jednym czasie.

    12 osób trafiło za kraty aresztów za udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu wprowadzanie do obrotu znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, w tym 11 osób na 3 miesiące, jedna na 2 miesiące. Wobec czterech podejrzanych prokurator zdecydował o policyjnych dozorach. Natomiast trzy osoby dodatkowo zobligowano do wpłaty poręczenia majątkowego i mają zakaz opuszczania kraju. Pozostałych zatrzymanych, po przesłuchaniach, zwolniono.

    Źródło: KGSG
    31 października 2023, 23:35 przez Charakterek (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    0
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    0

    Kaski integralne w teście bezpieczeństwa: Jakie standardy powinny spełniać?

    Kaski integralne w teście bezpieczeństwa: Jakie standardy powinny spełniać? – Jazda na motocyklu to ogromna frajda, ale w razie wypadku wiąże się ona z ryzykiem poważnych obrażeń ciała. Dlatego niezbędnym elementem podnoszącym poziom ochrony motocyklisty jest odpowiedni strój, zwłaszcza kask. Ten ostatni musi spełniać liczne standardy bezpieczeństwa. Kask zalicza się do elementów wyposażenia motocyklisty, obowiązek posiadania których wynika z przepisów prawa. Użytkować go warto jednak nie tylko ze względu na normy prawne czy ryzyko otrzymania mandatu w razie ich nieprzestrzegania, ale przede wszystkim z troski na własne bezpieczeństwo. Wyróżnić można kilka rodzajów kasków, spośród których bardzo popularne są kaski szczękowe oraz kaski integralne. Co to jest kask szczękowy i czym się różni od integralnego? Kaski szczękowe łączą w sobie zalety kasku otwartego i zamkniętego. Posiadają ruchome szczęki, można też podnieść wizjer, dzięki czemu z tego typu kasku da się korzystać jak z modelu otwartego i zamkniętego. Odznacza się zatem wszechstronnym zastosowaniem i uniwersalnością, a także aerodynamicznym kształtem. Oferuje przy tym wysoki poziom odporności i bezpieczeństwa. Z kolei modele integralne to najbezpieczniejszy rodzaj kasków motocyklowych. Otaczają one wytrzymałą skorupą niemal całą głowę motocyklisty, a w razie uderzeń rozpraszają energię w najlepszy możliwy sposób. Kaski integralne stanowią oczywisty wybór dla fanów ostrej jazdy na szybkich motocyklach - głównie dla nich zostały przeznaczone i zaprojektowane. Szczękowe za to są bardziej praktyczne i uniwersalne. Dzięki podnoszonej szczęce nie trzeba zdejmować kasku podczas postoju, aby się napić, czy zaczerpnąć świeżego powietrza. Kask tego typu znakomicie sprawdza się w trakcie dłuższych podróży. Cechy te sprawiają, że kaski szczękowe polecane są osobom do jazdy po mieście, które na co dzień korzystają z motocykla w celu przemieszczania się do pracy, szkoły czy w inne miejsce. Liczne modele kasków szczękowych, integralnych i innych znajdziemy w ofercie sklepu Inter Motors. Wszystkie one spełniają wyśrubowane standardy bezpieczeństwa. Jakie są standardy testowania kasków motocyklowych? Głównym zadaniem kasków motocyklowych, bez względu na ich rodzaj, jest zapewnienie motocykliście jak najwyższego poziomu bezpieczeństwa. Poszczególne modele muszą więc przejść bardzo restrykcyjne testy, potwierdzające ich wytrzymałość oraz inne cechy gwarantujące odpowiednią ochronę głowy. Potwierdzeniem tego są certyfikaty: ECE R22.05 (Economic Commission of Europe Regulation 22.05) - norma stosowana niemal na całym świecie, obowiązująca w 47 krajach. Spełnianie jej wymagać potwierdzają liczne testy: 1) Wytrzymałość skorupy - kask uderzany jest w pięciu lub sześciu miejscach, które są następnie sprawdzane pod kątem powstałych odkształceń. Następnie zrzucany jest z wysokości 2,8 metra na płaską lub wypukłą powierzchnię z prędkością 7,5m/s. 2) Wytrzymałość zastosowanych materiałów na temperatury w zakresie od -20 do +50 stopni Celsjusza. 3) Sprawdzenie wytrzymałości zapięcia kasku oraz wizjera. Ten ostatni musi być odporny na zadrapania i pęknięcia, zapewniać użytkownikowi odpowiednią widoczność i nie ograniczać pola widzenia. Test odporności wizjera polega na upuszczeniu na niego 3-kilogramowego ciężarka z wysokości jednego metra. Jeśli nie dojdzie do przebicia, test jest zaliczony. Europejski program testów nie zawiera badania penetracji skorupy. DOT - certyfikat nadawany w USA, lecz honorowany w wielu innych państwach. Podczas testu bada się uszkodzenia kasku po dwukrotnym upadku z wysokości, odporność na penetrację po uderzeniu w czterech punktach oraz trwałość zapięcia. W przeprowadzanych testach zastosowane są trzy modele kształtów głów (zamiast ośmiu, jak to ma miejsce w przypadku testów ECE). SNELL - normy wdrożone przez prywatną fundację, założoną w USA w 1957 roku po śmierci Williama Snella, motocyklisty, który zmarł na skutek poważnych obrażeń głowy, odniesionych na torze wyścigowym. Są one znacznie bardziej restrykcyjne niż ECE i DOT; spełniają je tylko niektóre modele kasków nielicznych producentów. Testy obejmują upadek kasku z wysokości na kilka różnych typów nawierzchni: płaską, półokrągłą oraz na krawędzie. Podczas tego badania sprawdza się stabilność pozycji kasku – nie może on obrócić się na testowej „głowie”. Z kolei odporność na penetrację skorupy sprawdzana jest ostrym ciężarkiem spuszczanym z wysokości. Podobnie określa się wytrzymałość wizjera. Testowaniu podlega również odporność zapięcia. Jakie kaski są najbardziej bezpieczne? Na rynku dostępnych jest wiele modeli kasków motocyklowych, spełniających surowe standardy. Jeśli poszukujemy bezpiecznych, a zarazem wygodnych modeli, warto zainteresować się: - Ispido Helmets Raven; - SMK Twister; - Nolan X-903 U.C.; - Shoei XR-1100; - Shark Race-R Pro Carbon.

    Jazda na motocyklu to ogromna frajda, ale w razie wypadku wiąże się ona z ryzykiem poważnych obrażeń ciała. Dlatego niezbędnym elementem podnoszącym poziom ochrony motocyklisty jest odpowiedni strój, zwłaszcza kask. Ten ostatni musi spełniać liczne standardy bezpieczeństwa.

    Kask zalicza się do elementów wyposażenia motocyklisty, obowiązek posiadania których wynika z przepisów prawa. Użytkować go warto jednak nie tylko ze względu na normy prawne czy ryzyko otrzymania mandatu w razie ich nieprzestrzegania, ale przede wszystkim z troski na własne bezpieczeństwo. Wyróżnić można kilka rodzajów kasków, spośród których bardzo popularne są kaski szczękowe oraz kaski integralne.

    Co to jest kask szczękowy i czym się różni od integralnego?

    Kaski szczękowe łączą w sobie zalety kasku otwartego i zamkniętego. Posiadają ruchome szczęki, można też podnieść wizjer, dzięki czemu z tego typu kasku da się korzystać jak z modelu otwartego i zamkniętego. Odznacza się zatem wszechstronnym zastosowaniem i uniwersalnością, a także aerodynamicznym kształtem. Oferuje przy tym wysoki poziom odporności i bezpieczeństwa.

    Z kolei modele integralne to najbezpieczniejszy rodzaj kasków motocyklowych. Otaczają one wytrzymałą skorupą niemal całą głowę motocyklisty, a w razie uderzeń rozpraszają energię w najlepszy możliwy sposób.

    Kaski integralne stanowią oczywisty wybór dla fanów ostrej jazdy na szybkich motocyklach - głównie dla nich zostały przeznaczone i zaprojektowane. Szczękowe za to są bardziej praktyczne i uniwersalne. Dzięki podnoszonej szczęce nie trzeba zdejmować kasku podczas postoju, aby się napić, czy zaczerpnąć świeżego powietrza. Kask tego typu znakomicie sprawdza się w trakcie dłuższych podróży. Cechy te sprawiają, że kaski szczękowe polecane są osobom do jazdy po mieście, które na co dzień korzystają z motocykla w celu przemieszczania się do pracy, szkoły czy w inne miejsce.

    Liczne modele kasków szczękowych, integralnych i innych znajdziemy w ofercie sklepu Inter Motors. Wszystkie one spełniają wyśrubowane standardy bezpieczeństwa.

    Jakie są standardy testowania kasków motocyklowych?

    Głównym zadaniem kasków motocyklowych, bez względu na ich rodzaj, jest zapewnienie motocykliście jak najwyższego poziomu bezpieczeństwa. Poszczególne modele muszą więc przejść bardzo restrykcyjne testy, potwierdzające ich wytrzymałość oraz inne cechy gwarantujące odpowiednią ochronę głowy. Potwierdzeniem tego są certyfikaty:

    ECE R22.05 (Economic Commission of Europe Regulation 22.05) - norma stosowana niemal na całym świecie, obowiązująca w 47 krajach. Spełnianie jej wymagać potwierdzają liczne testy:

    1) Wytrzymałość skorupy - kask uderzany jest w pięciu lub sześciu miejscach, które są następnie sprawdzane pod kątem powstałych odkształceń. Następnie zrzucany jest z wysokości 2,8 metra na płaską lub wypukłą powierzchnię z prędkością 7,5m/s.

    2) Wytrzymałość zastosowanych materiałów na temperatury w zakresie od -20 do +50 stopni Celsjusza.

    3) Sprawdzenie wytrzymałości zapięcia kasku oraz wizjera. Ten ostatni musi być odporny na zadrapania i pęknięcia, zapewniać użytkownikowi odpowiednią widoczność i nie ograniczać pola widzenia. Test odporności wizjera polega na upuszczeniu na niego 3-kilogramowego ciężarka z wysokości jednego metra. Jeśli nie dojdzie do przebicia, test jest zaliczony. Europejski program testów nie zawiera badania penetracji skorupy.

    DOT - certyfikat nadawany w USA, lecz honorowany w wielu innych państwach. Podczas testu bada się uszkodzenia kasku po dwukrotnym upadku z wysokości, odporność na penetrację po uderzeniu w czterech punktach oraz trwałość zapięcia. W przeprowadzanych testach zastosowane są trzy modele kształtów głów (zamiast ośmiu, jak to ma miejsce w przypadku testów ECE).

    SNELL - normy wdrożone przez prywatną fundację, założoną w USA w 1957 roku po śmierci Williama Snella, motocyklisty, który zmarł na skutek poważnych obrażeń głowy, odniesionych na torze wyścigowym. Są one znacznie bardziej restrykcyjne niż ECE i DOT; spełniają je tylko niektóre modele kasków nielicznych producentów. Testy obejmują upadek kasku z wysokości na kilka różnych typów nawierzchni: płaską, półokrągłą oraz na krawędzie. Podczas tego badania sprawdza się stabilność pozycji kasku – nie może on obrócić się na testowej „głowie”. Z kolei odporność na penetrację skorupy sprawdzana jest ostrym ciężarkiem spuszczanym z wysokości. Podobnie określa się wytrzymałość wizjera. Testowaniu podlega również odporność zapięcia.

    Jakie kaski są najbardziej bezpieczne?

    Na rynku dostępnych jest wiele modeli kasków motocyklowych, spełniających surowe standardy. Jeśli poszukujemy bezpiecznych, a zarazem wygodnych modeli, warto zainteresować się:

    - Ispido Helmets Raven;

    - SMK Twister;

    - Nolan X-903 U.C.;

    - Shoei XR-1100;

    - Shark Race-R Pro Carbon.

    29 września 2023, 2:13 przez Charakterek (PW) | Do ulubionych

    Peugeot 307 WRC

    Peugeot 307 WRC – Samochód WRC konstrukcji Peugeota oparty na modelu 307 CC stworzony jako następca utytułowanego Peugeota 206 WRC. 307 WRC zadebiutował podczas Rajdu Monte Carlo w 2004 roku. Peugeot zdecydował się na wykorzystanie do budowy nowego rajdowego samochodu właśnie tego modelu ponieważ model 207, nie był jeszcze gotowy. Z kolei model 307 w wersji hatchback miał zbyt wysoko poprowadzoną linie dachu, co podnosiłoby znacznie środek ciężkości. Dlatego też zdecydowano się wykorzystać wersję CC. Składany metalowy dach zastąpiono stałym, przymocowanym do klatki bezpieczeństwa. Peugeot chciał zastosować w tym modelu innowacyjną, dwusprzęgłową skrzynię biegów. W tym celu zakupił od Porsche licencję na ich PDK. Skrzynia docelowo miała znajdować zastosowanie w samochodach drogowych, jednak najpierw Peugeot chciał ją przetestować w sporcie. Prace nad dopracowaniem konstrukcji się przeciągały, dlatego postanowiono zastosować w rajdówce 4-biegową sekwencyjną przekładnię. Cały układ napędowy modelu 307 WRC był przystosowany do skrzyni PDK, dlatego też dyferencjały zostały zaadaptowane z drogowego modelu 405 T16. W takiej specyfikacji, z elementami napędu pochodzącymi z początku lat 90, auto wystartowało w czterech pierwszych eliminacjach sezonu 2004 i było jedynym samochodem WRC pozbawionym aktywnych dyferencjałów. Do napędu 307 WRC został użyty dwulitrowy silnik R4 turbo, który generuje moc 300 KM i moment obrotowy 580 Nm. W sumie model 307 WRC przez trzy lata startów 27 razy zajmował miejsce na podium, a Marcus Gronholm wywalczył nim tytuł II wicemistzra świata w sezonie 2005.
    Samochód WRC konstrukcji Peugeota oparty na modelu 307 CC stworzony jako następca utytułowanego Peugeota 206 WRC. 307 WRC zadebiutował podczas Rajdu Monte Carlo w 2004 roku. Peugeot zdecydował się na wykorzystanie do budowy nowego rajdowego samochodu właśnie tego modelu ponieważ model 207, nie był jeszcze gotowy. Z kolei model 307 w wersji hatchback miał zbyt wysoko poprowadzoną linie dachu, co podnosiłoby znacznie środek ciężkości. Dlatego też zdecydowano się wykorzystać wersję CC. Składany metalowy dach zastąpiono stałym, przymocowanym do klatki bezpieczeństwa. Peugeot chciał zastosować w tym modelu innowacyjną, dwusprzęgłową skrzynię biegów. W tym celu zakupił od Porsche licencję na ich PDK. Skrzynia docelowo miała znajdować zastosowanie w samochodach drogowych, jednak najpierw Peugeot chciał ją przetestować w sporcie. Prace nad dopracowaniem konstrukcji się przeciągały, dlatego postanowiono zastosować w rajdówce 4-biegową sekwencyjną przekładnię. Cały układ napędowy modelu 307 WRC był przystosowany do skrzyni PDK, dlatego też dyferencjały zostały zaadaptowane z drogowego modelu 405 T16. W takiej specyfikacji, z elementami napędu pochodzącymi z początku lat 90, auto wystartowało w czterech pierwszych eliminacjach sezonu 2004 i było jedynym samochodem WRC pozbawionym aktywnych dyferencjałów. Do napędu 307 WRC został użyty dwulitrowy silnik R4 turbo, który generuje moc 300 KM i moment obrotowy 580 Nm. W sumie model 307 WRC przez trzy lata startów 27 razy zajmował miejsce na podium, a Marcus Gronholm wywalczył nim tytuł II wicemistzra świata w sezonie 2005.
    31 sierpnia 2022, 20:48 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    3
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    3

    Suwak po polsku i szeryf w ciężarówce spychający z pasa

    Jazda na zamek po polsku i szeryf w ciężarówce.
    Ciekawostka. Znak B-25 (zakaz wyprzedzania) zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury
    w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych ...
    NIE MOŻE być zamieszczany na takich jezdniach
    "Znaku tego nie stosuje się na jezdniach, na których istnieją co najmniej dwa pasy ruchu dla
    jednego kierunku, nawet w tych przypadkach, gdy następuje zmniejszenie liczby pasów
    ruchu, np. z czterech lub trzech do dwóch oraz z dwóch do jednego"
    26 lipca 2022, 19:22 przez Charakterek (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    25
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    25

    Alpine A310 V6

    Alpine A310 V6 – Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez francuską markę Alpine w latach 1971–1985. A310 był następcą modelu A110, został zaprezentowany na salonie samochodowym w Genewie w 1971 roku. Konstrukcja auta była analogiczna do poprzednika – stalowa centralna rama rurowa i nadwozie wykonane z włókna szklanego. A310 wprowadził jednak zupełnie nowy, nowoczesny styl nadwozia z ostrymi krawędziami, który został zachowany w późniejszych modelach Alpine. Klinowaty przód mieścił prostokątne reflektory osłonięte pochyłymi szybami. Początkowo samochód był napędzany stosowanym w A110 gaźnikowym, czterocylindrowym rzędowym silnikiem Gordini 1,6 l generującym moc 125 KM, umieszczonym z tyłu. Prędkość maksymalna wynosiła 215 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h zajmowało 8,7 sekund. Napęd ten okazał się jednak niewystarczający i w 1976 roku model produkcyjny zastąpił A310 V6, w którym zamontowano widlasty sześciocylindrowy silnik o pojemności 2,7 l o mocy 150 KM. Był on, tradycyjnie dla marki, montowany z tyłu pojazdu i współpracował z manualną skrzynią biegów o pięciu przełożeniach. Z tym silnikiem prędkość maksymalna wzrosła do 225 km/h. W 1977 roku zmodernizowano nadwozie w tylnej części - zamiast małej pionowej szyby osłoniętej ustawionymi schodkowo żaluzjami, zastosowano klapę z dużą pochyloną szybą, dodano też spojler na klapie. Z przodu zwężono szyby osłaniające reflektory i zmniejszono ich liczbę do czterech. Zwiększono nieco pojemność zbiornika paliwa, z 58 do 62 l. Alpine A310 pozostawał w produkcji do 1984 roku. Łącznie powstało 11,616 egzemplarzy, z czego 9276 z nich było Alpine A310 V6.
    Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez francuską markę Alpine w latach 1971–1985. A310 był następcą modelu A110, został zaprezentowany na salonie samochodowym w Genewie w 1971 roku. Konstrukcja auta była analogiczna do poprzednika – stalowa centralna rama rurowa i nadwozie wykonane z włókna szklanego. A310 wprowadził jednak zupełnie nowy, nowoczesny styl nadwozia z ostrymi krawędziami, który został zachowany w późniejszych modelach Alpine. Klinowaty przód mieścił prostokątne reflektory osłonięte pochyłymi szybami. Początkowo samochód był napędzany stosowanym w A110 gaźnikowym, czterocylindrowym rzędowym silnikiem Gordini 1,6 l generującym moc 125 KM, umieszczonym z tyłu. Prędkość maksymalna wynosiła 215 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h zajmowało 8,7 sekund. Napęd ten okazał się jednak niewystarczający i w 1976 roku model produkcyjny zastąpił A310 V6, w którym zamontowano widlasty sześciocylindrowy silnik o pojemności 2,7 l o mocy 150 KM. Był on, tradycyjnie dla marki, montowany z tyłu pojazdu i współpracował z manualną skrzynią biegów o pięciu przełożeniach. Z tym silnikiem prędkość maksymalna wzrosła do 225 km/h. W 1977 roku zmodernizowano nadwozie w tylnej części - zamiast małej pionowej szyby osłoniętej ustawionymi schodkowo żaluzjami, zastosowano klapę z dużą pochyloną szybą, dodano też spojler na klapie. Z przodu zwężono szyby osłaniające reflektory i zmniejszono ich liczbę do czterech. Zwiększono nieco pojemność zbiornika paliwa, z 58 do 62 l. Alpine A310 pozostawał w produkcji do 1984 roku. Łącznie powstało 11,616 egzemplarzy, z czego 9276 z nich było Alpine A310 V6.
    11 lipca 2022, 21:07 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    5
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    5

    Mercedes-Benz 190E 2.5-16v Evolution

    Mercedes-Benz 190E 2.5-16v Evolution – Mercedes-Benz 190E Cosworth to usportowiona wersja serii 190, która została opracowana w 1983 roku. Po stworzeniu przez Mercedesa pierwszego od czasów wojny auta segmentu klasy średniej, Mercedes stworzył wersję sportową, która miała wygrać Rajdowe Mistrzostwa Świata. Pomysł przedstawiono firmie Cosworth, która specjalizuje się w modyfikacjach silników, i z nią zdecydowano się na współpracę. 190E Cosworth dostępny jest w czterech wersjach: 2,3-16v, 2,5-16v, 2,5-16v Evolution oraz 2,5-16v Evolution II. Wersja Evolution produkowana była w 1989 roku i napędzana jest silnikiem I4 M102 o pojemności 2,5 l, które generuje moc maksymalną 204 KM i moment obrotowy 240 Nm, dzięki czemu samochód osiąga prędkość maksymalną 240 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 7 sekund.
    Mercedes-Benz 190E Cosworth to usportowiona wersja serii 190, która została opracowana w 1983 roku. Po stworzeniu przez Mercedesa pierwszego od czasów wojny auta segmentu klasy średniej, Mercedes stworzył wersję sportową, która miała wygrać Rajdowe Mistrzostwa Świata. Pomysł przedstawiono firmie Cosworth, która specjalizuje się w modyfikacjach silników, i z nią zdecydowano się na współpracę. 190E Cosworth dostępny jest w czterech wersjach: 2,3-16v, 2,5-16v, 2,5-16v Evolution oraz 2,5-16v Evolution II. Wersja Evolution produkowana była w 1989 roku i napędzana jest silnikiem I4 M102 o pojemności 2,5 l, które generuje moc maksymalną 204 KM i moment obrotowy 240 Nm, dzięki czemu samochód osiąga prędkość maksymalną 240 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 7 sekund.
    6 maja 2022, 22:10 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    3
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    3

    Lotus 49

    Lotus 49 – Samochód wyścigowy, zaprojektowany w 1967 roku przez Colina Chapmana i Maurice'a Philippe'a i skonstruowany przez Team Lotus. Samochód zawierał wiele rewolucyjnych rozwiązań, przyczynił się także do zdobycia czterech tytułów mistrza świata . Po nieudanym dla Lotusa sezonie 1966, w którym zespół eksperymentował między innymi z silnikiem BRM H16, Colin Chapman bardzo chciał znaleźć nowy silnik. Skontaktował się z Keithem Duckworthem, który wraz z Mikiem Costinem i Billem Brownem modyfikował silniki Forda dla niższych formuł wyścigowych. Duckworth wyjawił, że zaprojektowanie, zbudowanie i utrzymanie pięciu silników odpowiednich dla Formuły 1 silnika będzie kosztować około sto tysięcy funtów na sezon. Wybrano silnik V8, chociaż wielu zewnętrznych ekspertów uważało, że lepszym rozwiązaniem byłby silnik V12. Główne połączenie między silnikiem i podwoziem stanowiły dwie śruby rozmieszczone 9 cali od siebie na dole aluminiowego monocoque'u wraz z dodatkowymi połączeniami na wzmocnionych pokrywach rozrządu. Silnik był częścią nośną podwozia, co było możliwe dzięki jego zwartości oraz sztywności bloku. Moc maksymalna wynosiła 400 KM przez co Lotus 49 osiągał prędkość maksymalną 320 km/h. Lotus 49 był używany przez zespół przez cztery sezony w latach 1967-1970, stając się pierwszym samochodem Formuły 1 pomalowanym w barwy sponsora oraz ewoluując w wersję "B", wyposażoną w zintegrowane z nadwoziem spojlery – pierwsze takie rozwiązanie w Formule 1. W sezonie 1968 roku Graham Hill zdobył tytuł mistrza świata Formuły 1 w Lotusie 49, lecz Jim Clark zginął w wyścigu Formuły 2. W sezonie 1970 roku austriacki kierowca Jochen Rindt prowadząc Lotusa 49 wygrał Grand Prix Monako 1970, co przyczyniło się do zdobycia przez niego zwycięstwa sezonu 1970.
    Samochód wyścigowy, zaprojektowany w 1967 roku przez Colina Chapmana i Maurice'a Philippe'a i skonstruowany przez Team Lotus. Samochód zawierał wiele rewolucyjnych rozwiązań, przyczynił się także do zdobycia czterech tytułów mistrza świata . Po nieudanym dla Lotusa sezonie 1966, w którym zespół eksperymentował między innymi z silnikiem BRM H16, Colin Chapman bardzo chciał znaleźć nowy silnik. Skontaktował się z Keithem Duckworthem, który wraz z Mikiem Costinem i Billem Brownem modyfikował silniki Forda dla niższych formuł wyścigowych. Duckworth wyjawił, że zaprojektowanie, zbudowanie i utrzymanie pięciu silników odpowiednich dla Formuły 1 silnika będzie kosztować około sto tysięcy funtów na sezon. Wybrano silnik V8, chociaż wielu zewnętrznych ekspertów uważało, że lepszym rozwiązaniem byłby silnik V12. Główne połączenie między silnikiem i podwoziem stanowiły dwie śruby rozmieszczone 9 cali od siebie na dole aluminiowego monocoque'u wraz z dodatkowymi połączeniami na wzmocnionych pokrywach rozrządu. Silnik był częścią nośną podwozia, co było możliwe dzięki jego zwartości oraz sztywności bloku. Moc maksymalna wynosiła 400 KM przez co Lotus 49 osiągał prędkość maksymalną 320 km/h. Lotus 49 był używany przez zespół przez cztery sezony w latach 1967-1970, stając się pierwszym samochodem Formuły 1 pomalowanym w barwy sponsora oraz ewoluując w wersję "B", wyposażoną w zintegrowane z nadwoziem spojlery – pierwsze takie rozwiązanie w Formule 1. W sezonie 1968 roku Graham Hill zdobył tytuł mistrza świata Formuły 1 w Lotusie 49, lecz Jim Clark zginął w wyścigu Formuły 2. W sezonie 1970 roku austriacki kierowca Jochen Rindt prowadząc Lotusa 49 wygrał Grand Prix Monako 1970, co przyczyniło się do zdobycia przez niego zwycięstwa sezonu 1970.
    25 kwietnia 2022, 23:08 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    1
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    1

    Masowy odwrót kierowców na S12

    Dnia 23.04.2022 r. miał miejsce poważny wypadek drodze ekspresowej między Lublinem a Warszawą na wysokości węzła Lublin Sławinek. Droga została całkowicie zablokowana przez zderzenie czterech pojazdów, wśród których znajdował się autokar wiozący osoby z Ukrainy. Zdarzenie było na tyle rozległe, że służby nie mogły udrożnić ruchu i utworzył się kilkukilometrowy korek. Niektórzy kierowcy zaczęli cofać mimo, że jest to zabronione, ale po jakimś czasie służby zdecydowały zreorganizować ruch, wstrzymać ruch pojazdów w kierunku Lublina i nakazały wszystkim kierowcom zawracać kilka kilometrów do najbliższego zjazdu, gdzie policja regulowała ruch ręcznie.
    24 kwietnia 2022, 18:55 przez Folley96 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    0
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    0

    Toyota Aristo

    Toyota Aristo – Samochód osobowy klasy średniej wyższej produkowany przez japońską markę Lexus w latach 1991-2020. Pierwsze dwie generacje sprzedawane były na japońskim rynku pod nazwą Toyota Aristo, a eksportowane jako Lexus GS. Druga generacja została zaprezentowana w styczniu 1997 podczas Detroit Auto Show jako prototyp o nazwie "High Performance Sedan". W Japonii w sierpniu tego samego roku uruchomiono produkcję drugiej generacji modelu Aristo (oznaczenie JZS160 dla silnika 2JZ-GE, JZS161 (V300 version) dla turbodoładowanych jednostek 2JZ-GTE). Silniki standardowo wyposażone były w system VVT-i co zaowocowało wzrostem wartości momentu obrotowego. Wersja twin-turbo dostępna była z elektronicznie sterowanym systemem skrętu czterech kół, kontrolą trakcji oraz automatyczną skrzynią biegów z trybem sekwencyjnym. Przy projektowaniu pojazdu użyto nowej płyty podłogowej znanej z Toyoty Crown. Podstawowym źródłem napędu został nieco zmodyfikowany silnik R6 3.0 2JZ-GE o mocy 231 KM i maksymalnym momencie obrotowym 305 Nm znany z pierwszej generacji. Na rynek USA przygotowano także wersję GS 400 (UZS160) wyposażoną w silnik V8 4.0 1UZ-FE o mocy 304 KM i momencie obrotowym 420 Nm. Oba modele dostępne były z 5-biegową skrzynią automatyczną, GS 400 dodatkowo wyposażony był w przyciski do zmiany biegów zamontowane na kole kierownicy, w GS 300 rozwiązanie to pojawiło się dopiero w 2001 roku. W roku 2000 przeprowadzono facelifting modelu, zmodernizowana wersja oferowana była na rynku USA jako rocznik 2001. Była to jedyna większa modernizacja drugiej generacji Lexusa GS. W 1998 Lexus GS zdobył tytuł "Import Car of the Year" w rankingu magazynu Motor Trend.
    Samochód osobowy klasy średniej wyższej produkowany przez japońską markę Lexus w latach 1991-2020. Pierwsze dwie generacje sprzedawane były na japońskim rynku pod nazwą Toyota Aristo, a eksportowane jako Lexus GS. Druga generacja została zaprezentowana w styczniu 1997 podczas Detroit Auto Show jako prototyp o nazwie "High Performance Sedan". W Japonii w sierpniu tego samego roku uruchomiono produkcję drugiej generacji modelu Aristo (oznaczenie JZS160 dla silnika 2JZ-GE, JZS161 (V300 version) dla turbodoładowanych jednostek 2JZ-GTE). Silniki standardowo wyposażone były w system VVT-i co zaowocowało wzrostem wartości momentu obrotowego. Wersja twin-turbo dostępna była z elektronicznie sterowanym systemem skrętu czterech kół, kontrolą trakcji oraz automatyczną skrzynią biegów z trybem sekwencyjnym. Przy projektowaniu pojazdu użyto nowej płyty podłogowej znanej z Toyoty Crown. Podstawowym źródłem napędu został nieco zmodyfikowany silnik R6 3.0 2JZ-GE o mocy 231 KM i maksymalnym momencie obrotowym 305 Nm znany z pierwszej generacji. Na rynek USA przygotowano także wersję GS 400 (UZS160) wyposażoną w silnik V8 4.0 1UZ-FE o mocy 304 KM i momencie obrotowym 420 Nm. Oba modele dostępne były z 5-biegową skrzynią automatyczną, GS 400 dodatkowo wyposażony był w przyciski do zmiany biegów zamontowane na kole kierownicy, w GS 300 rozwiązanie to pojawiło się dopiero w 2001 roku. W roku 2000 przeprowadzono facelifting modelu, zmodernizowana wersja oferowana była na rynku USA jako rocznik 2001. Była to jedyna większa modernizacja drugiej generacji Lexusa GS. W 1998 Lexus GS zdobył tytuł "Import Car of the Year" w rankingu magazynu Motor Trend.
    9 kwietnia 2022, 20:23 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    2
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    2

    Lexus LC

    Lexus LC – Japoński samochód klasy grand tourer, zaprezentowany podczas salonu motoryzacyjnego w Detroit w styczniu 2016 r. przez należącą do koncernu Toyota Motor Corporation firmę Lexus produkującą auta klasy premium. Model ten jest seryjną realizacją samochodu koncepcyjnego Lexus LF-LC, przedstawionego w Detroit w roku 2012 i uhonorowanego nagrodą EyesOn Design. Model LC produkowany jest w gruntownie zmodernizowanej fabryce Motomachi, w której w latach 2010-2012 produkowano supersamochody Lexus LFA. Lexus LC był pierwszym samochodem luksusowym wyposażonym w automatyczną skrzynię biegów o 10 przełożeniach. Pierwszy egzemplarz Lexusa LC 500 Convertible został sprzedany na aukcji charytatywnej za kwotę dwóch milionów dolarów. Na targach North American International Auto Show 2019 w Detroit Lexus zaprezentował model LC Convertible Concept. Koncepcyjne auto z otwieranym, miękkim dachem zyskało takie same wymiary oraz wygląd i było zapowiedzią samochodu drogowego w wersji kabriolet. W lipcu tego samego roku na Goodwood Festival of Speed Lexus potwierdził wprowadzenie samochodu do produkcji, a oficjalna premiera samochodu odbyła się na Los Angeles Auto Show w listopadzie 2019 roku. Kabriolet jest dostępny z 5-litrowym silnikiem V8 znanym z modelu LC 500. Auto wyposażono w miękki dach, który otwiera się i składa w 15 sekund. Z mechanizmu elektrycznego składania można korzystać do prędkości 50 km/h. W konstrukcji samochodu zastosowano dodatkowe wzmocnienia, a otwarte nadwozie sprawia, że auto ma niżej położony środek ciężkości niż wariant coupé. Pierwsze egzemplarze kabrioletu trafiły do klientów w 2020 roku. Wersję o napędzie konwencjonalnym – Lexus LC 500 – wyposażono w znany ze sportowych modeli Lexus RC F i Lexus GS F wolnossący, benzynowy silnik V8 2UR-GSE o pojemności skokowej 5 l, mocy 467 KM i maksymalnym momencie obrotowym 528 Nm, zapewniający przyspieszenie od 0 do 100 km/h w czasie krótszym od 4,5 sekundy. Napęd przenoszony jest na tylne koła za pośrednictwem 10-biegowej przekładni automatycznej. Wersję z napędem hybrydowym – Lexus LC 500h – zaprezentowano podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie w marcu 2016 r. Samochód wyposażony jest w jednostkę napędową Multi Stage Hybrid System o łącznej mocy 264 kW (359 KM), która oprócz 3,5-litrowego silnika benzynowego V6 o mocy 220 kW oraz przekładni obiegowej, która pełni rolę rozdzielacza mocy i bezstopniowej automatycznej skrzyni biegów e-CVT, zawiera dodatkową automatyczną skrzynię biegów o czterech przełożeniach. W trybie manualnego wyboru przełożeń system oferuje kierowcy 10 biegów, co zapewnia lepsze panowanie nad dynamiką pojazdu.
    Japoński samochód klasy grand tourer, zaprezentowany podczas salonu motoryzacyjnego w Detroit w styczniu 2016 r. przez należącą do koncernu Toyota Motor Corporation firmę Lexus produkującą auta klasy premium. Model ten jest seryjną realizacją samochodu koncepcyjnego Lexus LF-LC, przedstawionego w Detroit w roku 2012 i uhonorowanego nagrodą EyesOn Design.
    Model LC produkowany jest w gruntownie zmodernizowanej fabryce Motomachi, w której w latach 2010-2012 produkowano supersamochody Lexus LFA.
    Lexus LC był pierwszym samochodem luksusowym wyposażonym w automatyczną skrzynię biegów o 10 przełożeniach.
    Pierwszy egzemplarz Lexusa LC 500 Convertible został sprzedany na aukcji charytatywnej za kwotę dwóch milionów dolarów.

    Na targach North American International Auto Show 2019 w Detroit Lexus zaprezentował model LC Convertible Concept. Koncepcyjne auto z otwieranym, miękkim dachem zyskało takie same wymiary oraz wygląd i było zapowiedzią samochodu drogowego w wersji kabriolet. W lipcu tego samego roku na Goodwood Festival of Speed Lexus potwierdził wprowadzenie samochodu do produkcji, a oficjalna premiera samochodu odbyła się na Los Angeles Auto Show w listopadzie 2019 roku.

    Kabriolet jest dostępny z 5-litrowym silnikiem V8 znanym z modelu LC 500. Auto wyposażono w miękki dach, który otwiera się i składa w 15 sekund. Z mechanizmu elektrycznego składania można korzystać do prędkości 50 km/h. W konstrukcji samochodu zastosowano dodatkowe wzmocnienia, a otwarte nadwozie sprawia, że auto ma niżej położony środek ciężkości niż wariant coupé. Pierwsze egzemplarze kabrioletu trafiły do klientów w 2020 roku.

    Wersję o napędzie konwencjonalnym – Lexus LC 500 – wyposażono w znany ze sportowych modeli Lexus RC F i Lexus GS F wolnossący, benzynowy silnik V8 2UR-GSE o pojemności skokowej 5 l, mocy 467 KM i maksymalnym momencie obrotowym 528 Nm, zapewniający przyspieszenie od 0 do 100 km/h w czasie krótszym od 4,5 sekundy. Napęd przenoszony jest na tylne koła za pośrednictwem 10-biegowej przekładni automatycznej.

    Wersję z napędem hybrydowym – Lexus LC 500h – zaprezentowano podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie w marcu 2016 r. Samochód wyposażony jest w jednostkę napędową Multi Stage Hybrid System o łącznej mocy 264 kW (359 KM), która oprócz 3,5-litrowego silnika benzynowego V6 o mocy 220 kW oraz przekładni obiegowej, która pełni rolę rozdzielacza mocy i bezstopniowej automatycznej skrzyni biegów e-CVT, zawiera dodatkową automatyczną skrzynię biegów o czterech przełożeniach. W trybie manualnego wyboru przełożeń system oferuje kierowcy 10 biegów, co zapewnia lepsze panowanie nad dynamiką pojazdu.
    2 kwietnia 2022, 2:44 przez Charakterek (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    2
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    2

    Zobacz następne